Олдинда келаётган йигит ясси калит билан эшикни очди. Унинг ортидан келаётган шериги остонани ҳатлаб ўтишдан аввал, бошидан кепкасини апил-тапил юлқиб олди. Эгнидаги дағал одми кийимдан денгиз ҳиди анқиб турарди; йигит каттакон залга кирди-ю, ноқулай вазиятга тушиб қолди. Кепкасини қаёққа қўйишни билмай, уни бук- лаб чўнтагига тиқиб қўймоқчи бўлган эди, ҳамроҳи қўлидан олди, буни у шундай осон, шундай табиий ҳаракат билан бажардики, йигитнинг кўнгли тоғдек кўтарилиб кетди. «Аҳволим қанақалигини тушуняпти, деган хаёл лип этиб ўтди миясидан, у мени шарманда қилмайди».