Ўтган асрнинг 1952-1954 йилларидан бошланган Эркин Воҳидов ижо ди ўзининг ранг-баранг мавзулари, жанрлари, поэтик шакллари, стилистик эътиборли ўзига хосликлари, ғоявий-мундарижавий йўналишлари, жуда бой бадиий хусусиятлари билан халқ ичига теран илдиз отиб кирди. Кейинги олтмиш йил ичида бу томирлар она Ер бағрида юксалиб, куч-қудратга тўлди. Ярим асрдан кўпроқ вақт мобайнида шоир ўз қалбида мунтазам ин- тилиш билан заррача оғишмай, ўзбекнинг қалбини очди. Бу қалбнинг ҳис- сиётларини Тиёншон қадар юксалтирди. Шу юксакликдан туриб унга ўзи ва ўзлигини таниб, билиб, англаб олишнинг поэтик имкониятларини кўрсатиб берди. Буни унинг шу давр ичида у билан бирга вояга етган, миллионлаб мухлислари тушунди, яхши ҳис қилди, тўғри фикрлаб, ўзи учун ҳаётий адабий тушунчалар ҳосил килди. Мазкур китобда эл ардоқлаган шоир Эркин Воҳидов ҳаёти, ижодий киёфаси ҳақида таассуротлар, талқинлар, таҳли